Familiedrama bij lokale klassieker
zondag 4 november 2018

S.V. Achterveld 4

Sommige jongens worden bij de geboorte al opgezadeld met een verwachtingspatroon waar zij hun hele leven tegenop moeten boksen. Deze jongens proberen hun hele leven aan deze verwachtingen te voldoen. Een continue strijd om de grote schoenen van hun vader te kunnen vullen. Zie hier ook het tragische verhaal van Chris Voorburg. Een waar Grieks familiedrama dat zich afspeelt tegen de schilderachtige achtergrond van de klassieker uit de regio Snorrenhoef/Mussendorp: SV Achterveld tegen aartsrivaal Roda ’46.

 

Chris werd een slordige 26 jaar geleden geboren als zoon van Kees Voorburg. Kees was een grote meneer op de Achterveldse voetbalvelden die furore maakte bij de plaatselijke RKSVA. Kees was een begenadigd voetballer die het vlaggenschip naar grote successen leidde in de derde klasse onderbond. Dit stamt nog uit de tijd dat de RKSVA op de zondag speelde, iets wat de jongere generaties nooit hebben meegemaakt.

 

Je hoefde bij Arie Kok, ’t Hoekje of de U&B maar de naam Kees Voorburg te laten vallen en iedereen wist over wie je het had: Kees Voorburg. Op het trapveldje wilde alle kinderen Kees zijn bij het partijtje. Aan Chris werd bij zijn geboorde al direct de schone taak meegegeven om zijn vader op te volgen. In het dorp werd hij liefkozend al ‘Kees junior’ genoemd. Jaren gingen voorbij waarin Kees met Chris uren en dagen achter elkaar aan het trainen was op het trapveldje. Thuis was er niets anders dan voetbal waar over gesproken werd. Kees heeft overwogen te stoppen met werken om Chris naar de top te helpen. Het had zelfs maar een haar gescheeld of Kees had er zelfs zijn huwelijk voor opgegeven.

 

Chris bleek een frêle lichtvoetige voetballer die alle jeugdelftallen doorliep om uiteindelijk bij de senioren aan te belanden. Na jaren van proberen bleek het tweede elftal echter het plafond van de jonge Voorburg. Een sporadisch optreden in het eerste elftal bleek het maximaal haalbare en hij werd uiteindelijk te licht bevonden. Chris zakte af naar het derde elftal waar hij zijn carrière in betrekkelijke anonimiteit vervolgde. Jarenlange arbeid en ontberingen hadden uiteindelijk niet het gewenste eindresultaat gehad. Dit tot groot verdriet van Kees, die een droom in rook zag opgaan.

 

Chris had het moeilijk met dit verdriet van zijn vader. Toen zijn zusje ook nog eens thuiskwam met een speler uit het kampioenselftal van het vlaggenschip, door Kees liefkozend ‘de voetbalzoon die ik nooit gehad heb’ genoemd, knakte er iets bij Chris. Elke dag werd hij weer opnieuw met de teleurstelling van zijn vader geconfronteerd en dat kon hij niet langer aan. Hij nam een rigoureus besluit en liet alles achter zich om de weide wereld in te trekken. Op zoek naar zichzelf en nieuwe doelen in z’n leven.

 

Hij reisde de wereld over, trok zich terug in een Tibetaans klooster waar hij wekenlang in stilte heeft gemediteerd. Hij beklom de hoogste bergen, doorkruiste woestijnen en zwom door de diepste oceanen. Chris kwam weer in het reine met zichzelf en besloot terug te keren naar zijn ouders. Die voetbalgeschiedenis had hij definitief achter zich gelaten en hij had de blik weer op de toekomst gericht. Tot 3 november 2018…

 

3 november 2018 was de dag dat zijn oude elftal aantrad tegen de eeuwige aartsrivaal: Roda ’46. Zijn vader heeft in zijn gloriejaren menigmaal deze klassieker gespeeld en eeuwige roem verdiend door de buren uit Leusden te verslaan. Daar was ineens dat appje. Of hij mee wilde doen zaterdag? Aangezien er een sterke negatieve correlatie is tussen de temperatuur en het aantal blessures/afmeldingen bij het 4e was er in deze tijd van het jaar een tekort aan spelers. Chris had dit achter zich gelaten, maar het begon toch te kriebelen. Zou hij het dan toch nog één keer proberen? Hij besloot mee te doen maar vertelde niks tegen Kees. Bang voor een nieuwe teleurstelling.

 

De zaterdag brak aan en Chris melde zich op het sportpark van Roda. De eerste helft stond hij nog wissel. Gretig als hij was begon Chris wel alvast met warmlopen. Je weet nooit wanneer je moet invallen. In de rust was het dan zover. Chris mocht invallen. De tweede helft begon en Chris voelde zich nog wat onwennig. De spanning steeg en Chris begon te twijfelen. Was dit wel een goede keuze geweest? Kon hij het nog wel? Het spel flitste aan Chris voorbij en hij voelde zich een figurant. Het ging te snel, hij kon het niet bijbenen. De moed zakte hem in de schoenen. Hij raakte in paniek en besloot na 4 minuten een blessure voor te wenden.

 

Met het hoofd gebogen beende hij naar de zijlijn. Hij voelde schaamte maar was ook opgelucht. Zijn vader had dit in ieder geval niet hoeven zien en hoefde hier ook niet achter te komen. Maar toen verscheen er een schim aan de overkant van het veld. Met zijn handen diep in de zakken en zijn hoofd diep weggedoken in zijn jas tuurde hij over het veld. Het bleek Kees te zijn die via via had vernomen dat zijn zoon een rentree ging maken. Hij zag zijn zoon op de bank zitten en informeerde bij wat omstanders wat er was gebeurd. Hij liep richting de dug-out. Ook Chris had zijn vader inmiddels ontdekt en zijn hart bonsde in zijn keel. Bang voor een uitbrander en een nieuwe teleurstelling. Kees kwam naast Chris zitten en sloeg een arm om zijn schouder. Ze waren stil met zijn tweeën, soms hoeft er niks gezegd te worden….