Gevalletje ´zo vader, zo zoon´op het voetbalveld (uit: de Barneveldse Krant)
zaterdag 16 februari 2019

Talent van Achterveld razensnel basisspeler

Vier dagen voor zijn zeventiende verjaardag debuteerde Bob van Ruitenbeek in het eerste team van Achterveld. Bij zijn eerste balcontact was het al bijna raak. Het is overigens een gevalletje 'zo vader, zo zoon'. Immers Leo van Ruitenbeek was nog jonger toen hij debuteerde. "Ik had niet zoveel talent als Bob."

Door: Peter Pos (de Barneveldse Krant)

Het volledige artikel in de Barneveldse Krant

Wat goed is komt snel. 37 jaar geleden was dat zo bij Leo van Ruitenbeek (52). Twee maanden geleden ging het zo bij zijn zoon Bob. Junior was nog maar zestien toen hij door Ferry Marks bij het eerste team werd gehaald. De wedstrijd erna startte de jonge aanvaller in de basis, scoorde drie keer en bleef vervolgens staan.

"Aan die drie doelpunten hecht ik niet zo heel veel waarde", zo begint Bob van Ruitenbeek het gesprek. "Dat was tegen Oranje Wit. We wonnen die wedstrijd met 24-0. Dus zo bijzonder was dat niet." Deze uitspraak is tekenend voor de jonge voetballer. Hij geniet volop van zijn basisplaats, maar blijft er verder heel erg nuchter onder.

Naast Sven van Rossum
"Het is gewoon heel mooi dat ik er nu bij zit. Ineens sta je naast Sven van Rossum in de spits. Hij is trainer van de JO17-1, het team waar ik eigenlijk in zit. Dat is toch wel apart. In de wedstrijden is Sven best wel veel met me bezig. Nu ik bij het eerste zit, wil ik er ook zolang mogelijk bij blijven."

Even later schuift zijn vader Leo aan. Voor hem moet het debuut van zijn jongste zoon voor een déjà vu gevoel gezorgd hebben. "Ik was zelf vijftien toen ik met het eerste mee mocht doen. Maar ik had niet zoveel talent als Bob. Ik kwam er ook niet meteen vast bij hoor, maar speelde mijn wedstrijdjes in de jeugd en viel soms in. Pas later kwam ik er vast bij. Helaas heeft dat kort mogen duren."

Leo: "Ik was vroeger een verdediger en stond vaak laatste man." Bob: "In het begin stond ik ook vaak achterin of op het middenveld. Bij Roda kwam ik op 'tien te staan'. Nu sta ik in de spits, dat is redelijk nieuw voor me." 
Op zijn negentiende raakte senior, die tegenwoordig werkt als horecamanager bij La Cuisine en Route, een detacheringsbureau voor Koks, geblesseerd aan zijn knie. "In eerste instantie dachten ze dat het alleen mijn meniscus was."

Bot op bot
"Later kwamen ze erachter dat mijn hele kruisband eraf was. Toen was het te laat om er nog wat aan te doen. Het was bot op bot. Ik heb het toen nog wel geprobeerd als keeper, maar ik raakte keer op keer geblesseerd en ben er maar mee gestopt."
Ook Bob, die in Amersfoort Media Management studeert aan het ROC, heeft al een zware knieblessure achter de rug. Het zorgde er voor dat hij terugkeerde van een uitstapje bij Roda'46. "Als D-pupil ben ik naar Roda gegaan. Ik wilde graag op een hoger niveau spelen."

"Het ging ook heel goed, totdat ik last van mijn knie kreeg. Het begon met kleine knakjes, daarna kreeg ik steeds meer last totdat mijn knie blokkeerde en helemaal vast stond. Ook bij hem was eerst niet duidelijk wat de oorzaak was. Pas later ontdekten ze dat het om artrose ging. Dat is iets dat normaal gesproken bij vijftigplussers voorkomt."

Geen plek
Op zijn vijftiende werd hij al geopereerd. "Bij Roda was er geen plek meer voor me in de selectie. Bij Achterveld ging ik in de JO17-1 spelen. Eigenlijk pas na de winterstop kon ik weer wedstrijden spelen."
Leo: "Je groeide naar je niveau toe."

Nog geen jaar later ging op een vrijdagavond de telefoon. Het was Arjan van Ginkel, de trainer van de JO17-1. "Hij vroeg me of ik die zaterdag bij het eerste op de bank wilde zitten. Natuurlijk wilde ik dat! Die morgen deed ik eerst nog een helft met mijn eigen team mee en daarna meldde ik me bij het eerste. Dat was wel spannend. Ik had nog nooit meegetraind. Een aantal jongens kende ik wel, maar de meeste alleen van naam en gezicht.

Bijna raak
"We hadden maar drie wissels, dus ik hoopte dat ik er in zou komen. Dat gebeurde ook bij een vrije trap. Ik ging meteen voorin staan en kopte bijna raak. Ik schaafde de bal, had ik hem vol geraakt, dan was het een doelpunt geweest."
Leo: "Ik stond te filmen, dit had een prachtig debuut kunnen zijn."
De week erna ging Bob van Ruitenbeek ook meetrainen bij de hoofdmacht. Ferry Marks zette de 'Benjamin" van de selectie de wedstrijd erna in de basis en liet hem daarna altijd staan. Vier wedstrijden verder staat hij op acht treffers. "Maar daar zitten er dus drie bij tegen Oranje Wit", nuanceert het clubtalent nog een keer.

Sneller handelen
Bob: "Op de training merkte ik al snel dat ik aardig mee kon komen. Natuurlijk is het zwaarder en had ik in het begin last van spierpijn. Je moet ook sneller handelen, maar het is prima te doen."
Leo: "Zo ging het ook toen hij naar Roda ging. Bij Achterveld stak Bob er bovenuit. Daarom wilde hij zelf hogerop."
"Bij Roda is hij echt naar dat hogere niveau toegegroeid. Ik sprak pas nog met Ferry. Hij vertelde dat Bob zo'n nuchtere jongen is die zich goed aanpast en goed in de groep ligt. Dat is fijn om te horen, maar ook herkenbaar. Zo is hij thuis ook."

Tien jaar ouder
Bob: "Het is toch wel heel anders dan ik gewend ben. In de jeugd speel je altijd met jongens van je eigen leeftijd. Nu is bijna iedereen tien jaar ouder. Er zitten ook wel wat jongens bij die maar een paar jaar ouder zijn, bij hen heb ik wel een redelijke aansluiting."
Over volgend seizoen heeft hij nog niet nagedacht. Als hij zich zo door ontwikkelt dan is de kans groot dat Roda hem terugvraagt om in de JO19-1 te gaan spelen. "Ik mag na dit seizoen nog één jaar in de jeugd spelen, maar dat lijkt me toch apart als je dat weer gaat doen nu je bij het eerste zit. Op dit moment vind ik het ontzettend leuk om hier in het eerste te voetballen. Als me dat nog een paar jaar lukt, dan ben ik blij."

Fanatisme
Leo: "Het belangrijkste is dat Bob op zijn niveau kan voetballen en het fanatisme er is. Als dat er niet is, dan baalt hij enorm." Bob: "Dat klopt. Het is wel fijn dat als je de bal inspeelt, dat je 'm ook terug kan verwachten. Bij het eerste gebeurt dat ook. Ik ben echt blij dat ik deze kans gekregen heb."

Echte clubmensen
Voorlopig brengen vader en zoon hun zaterdagen op Kerstens Sportpark door. Bob: "Mijn vader fluit vaak twee wedstrijden en komt daarna bij mij kijken. Zlef fluit ik 's-morgens ook regelmatig een wedstrijdje. Daarna ga ik bij mijn eigen team (de JO17-1) kijken om vervolgens bij het eerste aan te sluiten." Leo: "Wij zijn wel echte clubmensen."
En ook hier is het weer: 'zo vader, zo zoon!